Transkription

Strube, Johannes: Epitaphium In Obitum Ornatissimi Viri Dn. Theodori Reichers, Amplissimi Viri, Dn: Melchioris Reichers, quondam ducatus Brunsuicensis Archiqusætoris ... qui Anno Dn: 1597 ... ante 31. annos in hanc lucem eidtus erat, sub noctem post undecimam, in vera Dei inuocatione expiravit.
[Inhaltsverzeichnis]
|| [ID00001]

EPIT APHIV M.
[arrow up]

IN OBITVM ORNA-TISSIMI VIRI Dn: THEO DORI REICHERS, AMPLISSIMI VIRI, Dn: Melchioris Reichers, quondam ducatus Brunsuicensis Archiquaestoris, P. M. Filij) qui Anno Dn: 1597. die lunaepost Quasimodogeniti, qua ipsa Dominica ante 31. annos in hanc lucem editus erat, Bocnemij sub noctem post undecimam, in vera DEI inuocatione expiravit.
[arrow up]

HENRICOPOLI. Ex Officina Typographica Conradi Horns,
[arrow up]

|| [ID00002]

Defunctus loquitur:
[arrow up]


IRRiguis hominem flori qui crescit in hortis, Comparat innumeris pagina sacra locis. Nam velut hic surgens caput inter nubila Exultatque suae laetus honore comae: (condit, Mox verò rapidis cùm spirat flatibus Auster, Deperit, & floris jam locus ipse latet: Sic homo sic primis etiam consurgit ab annis, Et gaudet formae laetus honore suae. Spem sibi, spem caris amplam promittit amicis, Somniat & vitae tempora longa suae. Ast sese subitò gravis intra viscera morbus Insinuans, vitae tenuia fila secat. Et dilectorum facit irrita vota nepotum, Quae maturescens foverat antè decus.
HOc adeò verum docet experientia testis, Et ratio exempli comprobat ipsa mei. Vix ego contigeram vultus annosque viriles, Dinumerans vitae bis tria lustra meae. Non mea dißimilis flori qui vernat in arvis Sors erat, auricomaenon mea vita rosae. Multorum ereximagnae spe pectorafrugis, Contemtae sortis nec mihi vota dabant.
|| [ID00003]

Der im HERrn entschlaffen redet:
[arrow up]


DIE Heilig Schrifft vielmals vermeld / Der Mensch sey wie ein Blum im feld / Die lieblich erfür wachsen thut / Vnd gleich stoltziert in jhrem muth: Bald aber kompt ein starcker Wind / Vnd reist die Blumen hin geschwind / Das nicht mehr ward erkand die stett / Da sie vormals gestanden hett. Also der Mensch im leben sein Auch thut erfür wachsen gar fein / Macht jhm vnd andern hoffnung viel / Gedenckt es sey noch fern sein ziel: Plötzlich ein kranckheit aber kümpt / Vnd jhn aus dem mittel weg nimbt / Macht all hoffnung zu nichte gar / Die vor von jhm geschöpfet war.
SOlchs zwar mit meim Exempel ich / Itzt thue bezeugen gantz klärlich. Ein Man erst recht ich worden war / Erreichet ein vnd Dreissig Jahr / Mein leben stund in voller Blüt / So hett ich gar ein frisch gemüth. Gut hoffnung auch viel Leuth von mir Gefasset hatten / sag ich dir / Das nach meins Vattrn Exempel fein / Niemand ich würd beschwerlich sein.
|| [ID00004]
Sed quid sit? longae meditor dum tempora vitae Et procul his Lachesin sedibus esse reor: Ecce repentinus juueniles corripit artus Morbus, & affigit languida membra thoro. Nec mora nec requies, donec sint stamina vitae Rupta, pari transit vitaque spesque gradu.

1.
[arrow up]


REs sanè lachrymis erat haec deflenda profusis, Nî mihi solamen litera sacra daret. Quae negat in rebus casum mortalibus esse, Omnia sed Domini pro ratione geri: Author is est hominum vitae, necis author: in ipso (Praecipuéque pij) vivimus & morimur, Is metam posuit cunctis spaciumque morandi, Seu breve sit, longum sive sit, a Domino est. Non aetas, sexus, non sors amplißima rerum, Hic mutat quicquam: stat sua cuique dies. Sic ego nunc positi contingens temporafati, Prave tibi iubeor dicere munde vale. Esse hoc & fati dubitet quis tempus? id ipsum Vsura lucis mî dedit antè frui: Sic finis fato manavit origine ab ipsa, Et nasci dederat qui prius, ille mori,
|| [ID00005]
Aber was gschicht? Wie ich nicht mein / Das mein End mir so nah solt sein: Ein kranckheit bald mich überfeld / Vnd mit mir eilet aus der Weld / Macht all hoffnung zu nichte gar / Die vor von mir geschöpfet war.

1.
[arrow up]


DIs zwar (menschlich zureden) wer / Mit Threnen zubeweinen sehr: Wann mich der Trost auffhielte nicht / Das nichtes ohn gefehr geschicht / Sondern das aller Menschen lebn / Thut gar in GOTtes Henden schwebn. Derselb ein jeden gsetzet hat Sein ziel / es kom früe oder spat / Niemand das über schreiten kan / Er sey Jung / Alt / Fraw oder Mann. Also ist diß gewest die zeit / Die Godt mir lang zuuor bereit / Das ich daran solt vbergebn Dis Irdische elende lebn / Wie man daraus abnehmen kan / Das wie ich mich rüst auff die Bahn /
|| [ID00006]
Ergó cum Domini tulerit sic sancta voluntas, Cur aequa sortem non ego mente feram?

2.
[arrow up]


ISta sed inprimis me consolatio firmat, Infractum Parca meque furente tenet, Quòd pater ille hominum nostraeque salutis amator, Optato vitam claudere fine dedit. Nam mea cùm primúm prostrato corpore morbus Imposuit tristi languida membra thoro: Tunc mecum reputans fata impendentia, solo Sanguine quaesivigaudia Christe tuo. Et tibi me totum (foret aut mihilongior aetas, Aut esset vitae meta peracta) dedi. Te precibus facilem noctesque diesque vocavi, Et pavi verbo pectora moesta tuo. Quin & percepi sacrae tua munera coenae, Infirmam firmans hacrationefidem. Et quiate colui, pater ô, te dante: vicißim Gratia languenti mî tua praestò fuit. Atque dedit ratio constaret ut integra menti, Donec in hoc aliquis corpore vita fuit. Ipsa nec horrendis surrepsit frigida signis Mors, quin haec species grata soporis erat.
|| [ID00007]
Drumb weil mich Gott selbs fordert ab / Solt mir denn grawen für dem Grab?

2.
[arrow up]


DAs aber mir erst geben thut In diesem fall ein starcken muth / Das der from vnd getrewe GOtt Mir Vetterlich verliehen hot / Das ich zu eim seligen end Mich hab bey zeit Christlich gewend. Hab all hoffnung gesetzt allein In Christum den Erlöser mein. Demselben mich thun gantz ergebn / Es gilt zum Todt oder zum Lebn. Hab jhn fleissig geruffen an / Sein Wort mir stets fürhalten lahn / Gebraucht das heilig nachtmal sein / Zur vergebung der Sünden mein. Darumb mich auch der liebe GOtt Wiederumb hoch geerhret hot / Vnd geben / das ich bey verstand Bin plieben bis ans letzte end. Vnd gleichsam sanfft geschlaffen ein Mit gefaltenen henden mein. Weil dem nun so (wie mancher Christ / Der bey meim endt gewesen ist /
|| [ID00008]
Et me vera loqui, testis sit sexus uterque, Qui lateri assedit (turba decora) meo. Quae cum sic habeant sese, cur quaeso molestè Haec mea detrectans ultima fata feram? Quin potius laeter: Cum vox divina beatos Praedicet, in Domino qui potuêre mori.

3.
[arrow up]


ET quamvis ipsum deformi tale solutum, Cogetur corpus vermibus esse cibus: Mox tamen illa iubar laetum lux proferet orbi Qua celso iudex aethere Christus erit. Atque tubae strepitu tunc omnis jußa resurget, In cineres olim quaefuit acta caro. Tunc animam corpus, tunc coniunx chara maritum Cognoscet: sobolem cernet uterque parens. Tumque soror fratri iungetur, amicus amico: Hic verò (ô) reditus gaudia quanta dabit? Nec satis: ardenti sed Christus pectore sponsam Amplexans, regnis inferet inde suis. Cumque nova nupta spoliorum dividet omne Quod dives superûm continet aula, genus, Non ibi laeta vices aerumnis mixta videbunt, Non illic lachrymae, non dolor ullus erit.
|| [ID00009]
Bekennen mus) was solt ich hart Mich engsten ob meiner Hinfarth? Solt ich viel mehr mich frewen nicht / Weil Gottes Word klärlich bericht / Das selig all die Todten sein / So in Christo geschlaffen ein

3.
[arrow up]


VNd ob mein Leichnam in der Erd Von Würmen mus werden verzehrt / Wird doch der tag schir brechen an / Das GOttes Sohn der rechte Mann / Vns alle wirdt erwecken schon / Da wirdt erst recht die freud angohn / Wann Eltern / Kinder / Mann vnd Weib / Wann gute freund / wann Seel vnd Leib / Zusamen wieder kommen werdn / So hie beysamen gelebt auff erdn / Da wirdt vns vnser Heiland dan / Mit freuden alle nehmen an / Vnnd mit sich führen in sein Reich / Das wir da leben ewiglich / Kein scheiden wirt da nimmer sein / Kein hertzleit / kein not / qual vnd pein / Sondern ein ewig wehrend freud / Die nie verwandelt wart in leidt.
|| [ID00010]
Verúm perpetuo ducentur gaudia cursu, Gaudia quae nullo sunt moritura die.
VOs igitur fatum quibus accidit istud acerbum, Quosque meo immodicus funere luctus habet: Vos haec (ut fas est) aequa perpendite mente, Et nimijs lachrymis ponite quaeso modum. Non ego perpetuò vestris secludar ab oris, Non vestra aeternùm voce revulsus agam. Lux erit illa brevi, qua consuetudo vicißim Vos mihi, me vobis junget in arce poli. Ergò moesticiam ponentes, discite nostro Quàm sit in humanis, funere, fluxa salus. Et vos incertae maturé accingite morti, Nam mihi quae venit, vos quoque meta manet. Foelices quicunque DEIpraecepta secuti, In Christi claudunt fata suprema fide.
|| [ID00011]

Gleich ein vnd Dreissig Jahr geschwind / Von meiner gburt verflossen sind. DAran gedenckt jhr lieben mein / Die jhr itzt thut so traurig sein / Vnd traget vnmessiges leidt / Vber diesem meinem abscheidt / Nicht ewig wir / sondern allein Ein kleine zeit gescheiden sein / Baldt wir einander wieder sehn / Drumb lasts nach Gottes willen gehn / Vielmehr mein ende schawet an / Vnd rüstet euch auch auff die bahn / Denn was ich bin das müst jhr werdn / Dafür hilfft nichts auff dieser Erdn / Darumb euch mit Gottseligkeit / Zu ewrem end fleissig bereit / Hab stets für augen Gottes Wort / So seit jhr selig hie vnd dort. Memoriae charißimi sui compatris consecravit M. Iohannes Strubius Pastor & Superintendens Generalis in Bokenem.


XML: http://diglib.hab.de/drucke/db-3911-10s/tei-transcript.xml
XSLT: http://diglib.hab.de/rules/styles/projekte/oberhofprediger/tei-transcript.xsl