Augustus Buchner (FG 362;
1641) genießt es, daß er durch den Brief auch mit
Martin Opitz (FG 200; 1629) plaudern kann. Vor
vier Tagen habe er ihm eine Sendung
Diederichs von dem Werder (FG 31)
angekündigt, die er ihm jetzt schicke.
Buchner ist begierig zu erfahren, was
Opitz von der beiliegenden
Tasso-Übertragung
Werders
(
Gottfried von Bulljon, Oder Das Erlösete
Jerusalem) hält.
Buchner stellt das Werk mit der Epik der
Alten auf eine Stufe und zieht die Übertragung
Tobias Hübners (FG 25) || [
500]
Saluste-Übersetzung vor. Allerdings dürfe man italienische Epen nicht mit
deutschen vergleichen.
Werder
habe oft, was er zuzugeben scheine, gegen die Grammatik verstoßen. Z. B.
seien weibliche Hauptwörter mit sächlichen Artikeln belegt, Einzahl vertrete
die Mehrzahl, Nominativ den Casus obliquus — nur damit der Vers hingebogen
werde. Für die deutsche Dichtung unterstreicht
Buchner auch
Priscians Verdikt über den Solözismus. In den
Endungen der Verse habe sich
Werder mehr nach der Manier der Franzosen als nach den über alle
Zweifel erhabenen Regeln von
Opitz gerichtet. Sein Stil leide auch unter veralteten,
ungebräuchlichen, gemeinen und abgegriffenen Wörtern. Dennoch schätzt
Buchner Werder , weil er dieses Werk
den Deutschen zugänglich gemacht habe. Er hofft auch auf eine verbesserte
Neuauflage, zumal
Werder auf
seine Kritiker höre.
Werders
Begabung verspräche das Höchste, wäre er nur besser an den Alten geschult!
Das Fragment „Die Herrligkeit Christi" in
Werders Vorrede bezeuge sein Talent. —
Buchner mahnt in bewegten
Worten den unbekümmerten
Opitz ,
bei seiner angekündigten Reise nach
Siebenbürgen an seine Sicherheit und Wohlfahrt und das Interesse
des Vaterlands zu denken. Ganz
Siebenbürgen möge untergehen, wenn
Opitz uns nur bleibt! Die Bedingungen des
Aufenthalts seien (in der Einladung F.
Gabriel Bethlens ) eher farbig
ausgemalt als schwarz auf weiß garantiert. — Grüße an
Caspar Kirchner und
Bernhard Wilhelm Nüßler . —
Opitz möge gefälligst an die
(Durchsicht von
Buchners
Übersetzung der) niederländischen Verse von
Daniel Heinsius denken.
Text
[Handschrift: [43r]]S. P.
Melli certè est,
Opiti , frater suavissime,
tibi colloqui, & sive de serijs sive lubricis
c tecum cædere
d
sermones. Quod quia præsenti tecum
no
n licet, age per Epistolar
um commercia alter alteri confabulemur.
1 Quartus ipse dies est, quod per Lipsienses Cursores
2 ad te direxi
literas. Iis significavera
m, propediem ad te
curatur
um, quæ
Nobilissimus Werder
us,
e amic
us communis, ad me
misisset.
3 Ea nunc Cisiarius
4 iste perferet &
simul et
iam has nostras. Etsi enim nihil esset, quod
scriberem, scribere tarnen volui. Nam ut argumentum certum desit, || [
501] nunquam tamen non invenit amor, quod scribat
f qui omnium Deor
um disertiss. &
facundissim
us est. Peto a
utem abs te, ut quid de
Werderi isto opere censeas, ad me quamprimum velis perscribere. De
Poesi ego ita sentio, illustrem prorsus, atq
ue
eximia
m eße, & paria posse facere cum Epica
Græcor
um Latinor
umq
ue, quor
um vineta insigniter cædit.
5 Translationem verò multò &
operosiorem Hubnerianâ Bartaßii
6 & meliorem judico:
quamquam
g Jtalica nondum licuit cum
nostris conferre. Sunt tamen non pauca, quæ peccavit
ibi Nobiliss
imus Vir: & quæ potissimam partem nunc ipse videt
ur
agnoscere. Quoties
en
im
articulum neutrius nominib
us fṝmininis
addidit? Quoties singulari numero loco pluralis, recto casu pro obliquis
usus est? Atque ad istam faciem plura alia sibi indulget, in id tantum, ut
versus possit constare. Quæ
h si licita nobis
i & permißa arbitrat
ur,
næ soli omnium Germani sum
us, quib
us impunè solæcismos
7 liceat facere. Quod tamen negat et
j ad ravim usque pernegat, Priscianus
k 8 , Vir Ornatissim
us cuius ego iudicio,
in
l talib
us certe plurimu
m soleo
[Handschrift: [43v]] deferre. In
terminationib
us versuum Gallorum rationem
sequutus
m videtur potius, quam tua præcepta,
9 quæ profecto extra omnem controversiæ alea
m posita s
unt.
10 Sed et in ipsa dictione aliquando minus
placet,
n ut quum vel
o obsoletis
p & inusitatis
vocabulis, vel sordidis, & vulgo tantum tritis utitur. Verùm haec non
nisi illis nota s
unt, quos Musæ intra velum docuerunt. Quicquid tamen sit multum
q profecto amo, & æstimo
virum ilium ob hanc navatam nobis operam: & plura fortassis emendabit,
si iterare edition
em contigerit.
11 Neque
en
im suis opinionib
us ita hæret, ut alior
um sent
entias prorsus
negligat. Quin libenter præbere aur
em solet, qui recta monent. Et verò non amo tant
umr illum
s , sed & multa mihi de eo polliceor. Est
enim
t nobile et excellens in ipso
ingenium, quodq`ue vel maximúm Poetam nobis posset promittere, si ad Græcorum & Latinorum prudentia
m melius eßet erudit
um. Testatur
apospasmation illud carminis de Christi magnificentia quod in præfat
ione ad Lect
orem dedit;
12 quod
u naturâ valeat. De itinere tuo Dacico,
13
iterum
v te moneo ut
w cautè illud suscipias, et cum accuratissima curâ tuæ salutis. Nam ut tu parum cures quid
x de te futurum sit: cogitare tamen debes et
y sedulò tecum expendere, quid de te patria communis
sibi exspectet. Cujus certe maximè interest te
z
quam diutissimè supereße. Profectò ego pro te o
mnia
eti
am[Handschrift: [44r]] tuta timeo. Nam, ut
nosti, maximo amori maxim
usaa semper met
us junct
us est. Itaq
ue te per
quicquid sanctum tibi ac charum est, oro, quæsoq
ue ut
ab tui rationem
habeas, et maneas potiùs, si q
uid timendum fuerit,
quam incertis periculor
um te committas. Pereat o
mnis Dacia
ac , modo
Opitius noster nobis superet. Hæc ad te frater nunc
ad scribere
placuit, quæ boni consules. Nam & parùm polita
s
unt, & citra om
nem
curam illita potius chartæ quàm
ae inscripta. Ego hoc unum adhuc te
af rogo, ut sive
ag eas in Daciam, sive
domi tuæ maneas,
Buchnerum tuum constanter pergas amare
ah . Raptim Wittebergæ
ai ad d. 17. Junij An.
1626.
Ampliss. & Clariss Viris DDnn.
aj Kirchnero
14 &
ak Nuslero
15 adscribo salutem. Sed heus sodes de
Belgicis Heinsij memor esto
16 T. A.
BUCHNER al