➨ Hinweis: Die Edition ist in Bearbeitung und daher nur eingeschränkt zitierfähig.

Zur Zeit sind Änderungen und Korrekturen am Text und in den Apparaten möglich.

Nach der endgültigen Veröffentlichung werden etwaige Korrekturen und Ergänzungen in einem Änderungsregister gelistet.

Brief 132

Priorin in Buxtehude (Neukloster) an den Konvent im Kloster Lüne

nach 2. Februar 1504

Kondolenzbrief zum Tod der Priorin Sophia von Bodenteich — Letter of condolence after the death of Prioress Sophia von Bodenteich

Kloster Lüne, Hs. 15, Lage 12, fol. 13r

Lateinisch.

Vgl. Briefe 91; 125; 127; 130; 131; 133; 134.

Die Priorin schreibt, dass der Brief mit der Nachricht vom Tod der Lüner Priorin Sophia von Bodenteich (2. Februar 1504) die Gemeinschaft von Neukloster (Buxtehude) getroffen habe, da sie diesen Schmerz selbst gut kennen. Maria, die Mutter der Waisen, möge die Tränen der Lüner Nonnen trocknen. Der Konvent in Neukloster wird Fürbitte entsprechend der Gebetsverbrüderung leisten. Die Priorin fordert die Lüner Nonnen auf, den Schild der Geduld für Christus zu ergreifen und Gottes Wille geschehen zu lassen. Der Tod als Ende allen Leids ist das Tor zum Leben. Die Nonnen sollen sich mit der Verstorbenen freuen, die jetzt in den Armen ihres Bräutigams ist und sie nicht vergessen wird.

The prioress of Neukloster (Buxtehude), whose name is not mentioned in surviving records from the convent, reports that the letter from Lüne bearing news of the death of Prioress Sophia von Bodenteich has affected her deeply. In her salutation, she draws on the ‘Veni, sancte Spiritus’ sequence used on the Day of Pentecost to call on the Holy Spirit to comfort the Lüne nuns. She also calls upon the Virgin Mary as mother of orphans (in allusion to the responsory used at Mattins on the Feast of the Immaculate Conception) to dry her tears. She promises that she and the Neukloster nuns will gladly pray for Prioress Sophia as members of the prayer fraternity and writes that they will rely on the shield of God to protect them from their sadness (as Job did in Job 1), since everything must happen according to God’s will. Drawing on Romans 6, he writes that death brings an end to all sufferings and opens the door to life, and that the Lüne nuns may therefore rejoice with the deceased as she is already rejoicing in the arms of Christ, her bridegroom, and will not forget any of them in her joy.

[Ansicht mit Digitalisat][Zur diplomatischen Ansicht]
[Lage 12, fol. 13r]

Priorissa in Buxstehude novo1

Illum, qui desiderabilis exstat consolator omnium merentium dulceque in fletu solatium!2

Susceptis vestris litteris, predevote matres et sorores karissime, quibus nobis obitum dilectissime domine et matris vestre lamentabilius obsignastis; intima nostra precordia conturbate sunt valde gladioque compassionis sauciate acer- [Lage 12, fol. 13v] bissime, nam experte sumus, qualiter hec tribulatio gravissima sapiat, quas ob res eam, que solamen dicitur desolatorum spes quoque et benigna mater orphanorum3 adivimus lacrimabiliter ipsam pro vobis invocantes devotius, quatenus illa clementissima vestra esse consolatrix dignetur, vestram hanc mestitiam in gaudium commutando citius, mentes vestras deiectas ipsa relevet ac, ut decet piam matrem, benignius tueatur, manu sua materna vestrorum oculorum fletus detergat.

Sed et debitum fraternitatis4 pro anime eius dilecte refrigerio exsolvimus libentissime optimeque hoc penes nos commeruit, quia nobis amica fautrixque amantissima erat. Vestras quoque caritates obsecramus in domino Jesu esse, ut velitis consolabiles arripereque patientie clippeum fortiter Christo gemituosa vestra suspiria offerentes libenter, cum non inveniatis aliud permutandi remedium, sicut enim Domino placuit, ita factum est.5 Scitis karissime, quod omnium malorum finis mors est6 et ianua vite, initium refrigerii eterne et iocunde vite ingressus ac inchoatio. Ergo, si [Lage 12, fol. 14r] dilectam vestram vere diligitis, gaudete et nolite contristari, quare iam ipsa in amplexibus celestis sponsi gaudens letatur credatisque firmitur, cum eam ad suas epulas invitaverit vestri eum non fore oblitum providisseque vobis consolationem in tempore confidite oportuno ipse desolationem vestram proculdubio me debitur benignissime, vosque circumdabit divino suo auxilio. Ipsi insuper nos peccatores vos humiliter sumus commendantes.

Stilo scriptum volanti sed etc.

Religiosis et predevotis matribus, suppriorisse totique conventui sponsarum Jesu Christi in monasterio Lune, sororibus suis plurimum Christi predilectis.


Sachapparat

1 Bohmbach, Art. Neukloster (2012), 2, S. 1087, belegt eine Gertrud als Priorin zwischen 1498 und 1501. 1504 ist die Priorin namentlich nicht belegt.

2 Anspielung auf die Pfingstsequenz ‚Veni, sancte Spiritus‘ ([…] consolator optime […] dulce refrigerium […] in fletu solatium […]).

3 Aus dem Responsoriums-Vers Quia tu es solamen desolatorum spes et mater benigna orphanorum (Cantus ID 602054b, belegt zur Matutin am Fest Mariä Empfängnis im Antiphonarium […] ecclesie Monasteriensis, Köln 1537).

4 Die Klöster waren einander in einer Gebetsverbrüderung verbunden.

5 Iob 1,21.

6 Rm 6,21.

XML: http://diglib.hab.de/edoc/ed000248/texts/Brief132-L_tei-transcript.xml
XSLT: http://diglib.hab.de/edoc/ed000248/scripts/tei-transcript.xsl